Parwowiroza, czyli psi tyfus – wszystko, co musisz wiedzieć

Parwowiroza to zakaźna choroba wirusowa zwierząt, która jest szczególnie często występuje u szczeniąt do 6 miesiąca i jest dla nich bardzo niebezpieczna. U dorosłych psów choroba może przebiegać bezobjawowo. Rozróżniamy dwie postaci choroby u psów – dominującą jelitową i dużo rzadziej występującą postać sercową.

Człowiek nie może zarazić się parowowirozą od psa.

Kiedy psy chorują na parwowirozę

Parwowirozę wywołuje wirus z rodziny Parvoviridae, który potrafi przetrwać w sprzyjającym środowisku zewnętrznym nawet do 6 miesięcy i jest wysoce zaraźliwy. Najbardziej narażone na zakażenie parwowirusem są szczenięta między 5 tygodniem, a 6 miesiącem życia. Młodsze niż 5. tygodniowe szczenięta mają jeszcze przeciwciała, które przekazała im zaszczepiona matka. Starsze niż półroczne natomiast nabyły już odporność w wyniku szczepienia.

Najczęściej na parwowirozę chorują  psy nieszczepione, które żyją w skupiskach zwierząt np. hodowla czy schronisko. Dlatego szczenięta z hodowli można odebrać po minimum jednokrotnej immunizacji, a najlepiej odbierać je dopiero po dwóch dawkach szczepienia. Żaden odpowiedzialny hodowca nie wyda nieszczepionego szczeniaka.

Drogi zakażenia parowirozą

Pies zaraża się parowowirusem przez kontakt z moczem, śliną lub najczęściej kałem zakażonego osobnika. Wirus po wniknięciu do organizmu namnaża się w migdałkach, gardle i śródpiersiowych węzłach chłonnych, by następnie zaatakować komórki szpiku kostnego i jelita cienkiego. Namnożony w jelicie cienkim wirus wraz z kałem wraca do środowiska i jest zagrożeniem dla kolejnych zwierząt.

Objawy parwowirozy u psa

Objawy parwowirozy jelitowej u pieska możemy zaobserwować już po 5-12 dniach od zarażenia. W przypadku szczeniąt choroba przebiega gwałtowniej niż u dorosłych psów.

• Osowiałość, apatia i ospałość,
• brak pragnienia i apetytu,
• wodniste biegunki, w późniejszym etapie zakażenia zawierające krew,
• nawracające wymioty,
• bolesność powłok brzusznych,
• odgłosy bulgotania, przelewania się wody w brzuchu,
• spadek masy ciała,
• przyspieszony oddech, duszności a nawet zachłystowe zapalenie płuc,
• podwyższona temperatura na początku choroby,
• hipotermiia w zaawansowanym stadium choroby,
• czasem obniżona kurczliwość mięśni.

Postać sercowa parwowirozy rozwija się najczęściej u szczeniąt w dwóch pierwszych dwóch tygodniach życia i u psów w podeszłym wieku. Jej objawy są nagłe i gwałtowne, a choroba rozwija się szybciej niż przy postaci jelitowej. Pies się dusi, toczy pianę z pyska i sinieją błony śluzowe. Bywa i tak, że pies umiera zanim wystąpią jakichkolwiek widoczne objawy.  

Leczenie prawowirozy

Chory pies zwykle wymaga pozostania w klinice, gdzie będą mu podawane zapobiegające odwodnieniu wlewy/kroplówki z roztworu glukozy i elektrolitów. Na tym etapie leczenia należy monitorować poziom elektrolitów we krwi zwierzęcia. Ponadto lekarz poda psu leki przeciwbiegunkowe i przeciwwymiotne oraz, ze względu na osłabienie układu odpornościowego, antybiotyki. Lekarz weterynarii może również podać choremu pieskowi surowicę odpornościową od ozdrowieńca. Taka surowica zawiera przeciwciała skutecznie zwalczające parwowirusa. Pieskowi do ustąpienia biegunek i wymiotów nie podaje się pokarmu. Po opanowaniu ostrej fazy choroby pies może wrócić do domu, ale ze  względu na wysoką zaraźliwość wirusa, bezwzględnie musi być izolowany.

Po ustąpieniu objawów ze strony układu trawiennego psu podaje się specjalne, lekkostrawne karmy.

Szybka reakcja i wdrożenie właściwego leczenia już przy pierwszych objawach choroby w większości przypadków pozwalają na wyleczenie psa. Śmiertelność w przypadku leczonych psów wynosi 10%, natomiast w przypadku nieleczonej parwowirozy umiera aż 90% chorych zwierząt. Psy-ozdrowieńcy, czyli wyleczone z parwowirozy, są na nią odporne do końca życia.

Dieta psa po parwowirozie

Po chorobie piesek powinien być karmiony  w specjalny sposób, ponieważ jego układ trawienny jest nadwrażliwy. Lekarze zalecają podawanie specjalistycznej lekkostrawnej, wyskoenergetycznej karmy lub domowych gotowanych posiłków. Dobrze aby posiłki były półpłynne. Pieska należy karmić często, ale małymi porcjami, ponieważ to ułatwi mu trawienie i przyswajanie pokarmu. Właściwa dieta nie tylko pozwoli zapobiec nawrotowi objawów żołądkowo-jelitowych, ale również pozwoli psu szybciej odzyskać siły. Nie wolno jednak przymuszać psa do jedzenia, jeśli ten nie ma apetytu. Po wyleczeniu zakażenia parwowirozą konieczne jest codzienne podawanie pieskowi probiotyków, aby odbudować florę jelit.

Szczepienie psa na parwowirozę

Najskuteczniejszą metodą zwalczania parwowirozy są szczepienia szczeniąt oraz niesterylizowanych suk. Szczenięta zwykle zarażają się od swojej matki, dlatego tak ważne jest szczepienie wszystkich niesterylizowanych suk. Szczepienie nie daje całkowitej ochrony przed zachorowaniem na parwowirozę, ale zmniejsza do minimum prawdopodobieństwo ciężkiego przebiegu choroby.

W przypadku parowirowy i innych chorób zakaźnych psów konieczne są szczepienia zgodnie z  zaleceniami lekarza weterynarii. Szczeniak pierwszą dawkę szczepienia na parwowirozę otrzymuje zwykle w 6-7 tygodniu życia w zestawie szczepień podstawowych (nosówka, parwowiroza, choroba Rubartha, kaszel kenelowy).

Bywa, że pomimo podania pierwszej dawki szczepionki układ odpornościowy szczenięcia nie wyprodukował wystarczającej liczby przeciwciał, dlatego najbezpieczniej jest można odebrać szczenię z hodowli dopiero po 2 dawce szczepienia. Może się tak zdarzyć np. jeśli w czasie szczepienia szczenię przechodziło infekcję lub było zarobaczone. Liczbę przeciwciał można oznaczyć w próbce krwi.